مِنْ قَبْلُ وَرُسُلًا لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ ۚ وَكَلَّمَ
اگر در قرآن مجید نام عده ی معدودی از انبیای عظام برده شده بدین معنی نیست که تعداد ایشان منحصر به همین افراد بوده است، بلکه در خود قرآن تصریح شده است به اینکه بسیاری از پیامبران بوده اند که نامی از ایشان در این کتاب شریف به میان نیامده است.
آموزش عقاید - درس ۲۳
وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُمْ
ظهور انبیا الهی به منطقه خاصی اختصاص نداشته و آیات کریمه ی قرآن دلالت دارد بر اینکه هر قوم و امتی پیامبری داشته اند.
آموزش عقاید - درس ۲۳
وَنَذِيرًا ۚ وَإِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلَا فِيهَا نَذِيرٌ
ظهور انبیا الهی به منطقه خاصی اختصاص نداشته و آیات کریمه ی قرآن دلالت دارد بر اینکه هر قوم و امتی پیامبری داشته اند.
آموزش عقاید - درس ۲۳
أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ
«فضیل» که در کتب رجال، به عنوان یکى از راویان موثق، از امام صادق(علیه السلام) و از زهاد معروف، معرفى شده و در پایان عمر، در جوار «کعبه» مى زیست و همانجا در «روز عاشورا» بدرود حیات گفت، در آغاز کار، راهزن خطرناکى بود که همه مردم از او وحشت داشتند.
از نزدیکى یک آبادى مى گذشت، دخترکى را دید و نسبت به او علاقه مند شد، عشق سوزان دخترک «فضیل» را وادار کرد که شب هنگام از دیوار خانه او بالا رود، و تصمیم داشت به هر قیمتى شده به وصال او نائل گردد، در این هنگام بود که در یکى از خانه هاى اطراف، شخص بیدار دلى مشغول تلاوت قرآن بود و به آیه «أَ لَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللّهِ...» رسیده بود، این آیه همچون تیرى بر قلب آلوده «فضیل» نشست، درد و سوزى در درون دل احساس کرد، تکان عجیبى خورد، اندکى در فکر رفت، این کیست که سخن مى گوید؟ و به چه کسى این پیام را مى دهد؟ به من مى گوید: اى فضیل! «آیا وقت آن نرسیده است که بیدار شوى؟ از این راه خطا برگردى؟ از این آلودگى خود را بشوئى؟ و دست به دامن توبه زنى؟! ناگهان صداى «فضیل» بلند شد، و پیوسته مى گفت: «بَلى وَ اللّهِ قَدْ آنَ، بَلى وَ اللّهِ قَدْ آن»؛ (به خدا سوگند وقت آن رسیده است، به خدا سوگند وقت آن رسیده است)!
أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ
نتیجه ی توحید افعالی این است که انسان، هیچ کس و هیچ چیزی را جز خدای متعال سزاوار پرستش نداند، زیرا جز کسی که خالق و رب بنده باشد سزاوار عبادت نخواهد بود.
نتیجه ی توحید افعالی این است که تمام اعتماد انسان بر خدا باشدو در همه ی کارها بر او توکل کند و تنها از او یاری بخواهد و ترس و امیدی جز از او و به او نداشته باشد و حتی هنگامی که اسباب عادی برای تامین خواسته ها و نیازهایش فراهم نباشد باز هم نا امید نشود، زیرا خدا می تواند از راه های غیر عادی هم نیاز او را تامین کند.
چنین انسانی تحت ولایت خاص الهی قرار می گیرد و از آرامش روحی بی نظیری برخوردار می گردد. #توحید
آموزش عقاید - درس هفدهم
وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ
خدا یادش نمیره که روزی دست خودشه. بنده ی خدا هم نباید یادش بره که روزی دست خداست