پس به یاد من باشید، تا به یاد شما باشم! و شکر مرا گویید و (در برابر نعمتهایم) کفران نکنید!
پس مرا ياد كنيد، [تا] شما را ياد كنم؛ و شكرانه‌ام را به جاى آريد؛ و با من ناسپاسى نكنيد.
پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و مرا سپاس گزارید و کفران نعمت نکنید.
پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم. مرا سپاس گوييد و ناسپاسى من مكنيد.
پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و شکر نعمت من به جای آرید و کفران نعمت من نکنید.
با ورود به سایت می توانید برای این آیه شریفه یادداشت بنویسید.
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا
باید دید ذکر خاص است یا عام.
مثلا برای گرفتاری و بی پولی بوده است اینها مشکل ندارد
اما برای گرفتاری های روحی است این مشکل دارد.
نکته: اگر با استناد به امام (این توجه) بگویند و در روایات باشد تاثیر سوء ندارد.
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا
در روایت داریم مثلا بعد از نماز صبح 7 مرتبه حلقوه
اما اگر در روایت نداریم اگر کسی خودش رفته و به آثارش رسیده این شخص قابلیت بیان دارد.
این گونه امور و ذکر ها را نباید به شریعت نسبت داد.
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا
ذکر واقعی همین توجهات است نه فقط ذکر لفظی.
توجهات ذکر است، هم خودمان درک کنیم هم به دیگران برسانیم.
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا
نکته اول:
دستوراتی که از جانب خداوند واولیاء آمده است قطعا منشاء اثر برای ما هست.
هر ذکری به لحاظ آن معنا و حقیقتی که دارد تاثیر می گذارد. بستگی به توجهات ذاکر دارد.
نکته دوم:
نوعا اساتید سلوکی دستوراتی می دهند که در شریعت آمده است و اگر ذکری داده می شود به خاطر توجه به حالات اوست. گاهی ذکر جنبه مانعیت از نفوذ موانع و گاهی جنبه محرکیت برای ایجاد تاثیرات در روح شخص است.
استعاذه جنبه مانعیت دارد. لاحول و لاقوه .. جنبه های مانعیت را توجه می دهند. لاحول عن المعصیه و لاقوه بالطاعه الا بالله.. یکی جنبه دفعی و یکی جنبه جذبی دارد.
این اذکار از جانب حکیم (اهل بیت علیهم السلام) رسیده است. کسانی که دستور ذکر می دهند باید بر این اساس باشد.
هر کسی قابلیت برای ذکر دادن را ندارد. چون استاد درد من را می داند و ارتباط روحی که من دارم آگاهی هم دارد و ذکر مناسب می دهد.
نکته سوم:
دستوراتی که از جانب اهل بیت علیهم السلام آمده با توجه به ان دستورات اگر انجام دهیم نتیجه خواهیم دید ولو ضعیف.
نکته چهارم:
نباید به سمت کتاب هایی که جدید نوشته شده افراد بروند بلکه کتاب های در دسترس اصلی مراجعه شود.
نکته پنجم:
اعتقاد به تاثیر ذکر مهم است و تلقین بسیار مهم است. وقتی انسان در خودش یک حالت نامطلوب دارد مطالب خوب را تلقین می کند که تاثیر نگذارد یا از بین برود. مانند حسد که با تلقین این که خداوند داده و.. (امور مثبت واقعی)
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي
ذکر رابطه مذکور با ذاکر است. اسماء و صفات مذکور بیان می شود. کمتر ذکر برای ذات مذکور اطلاق می شود.
ذکر دو نوع خیر و شر است. اگر رابطه مطلوب باشد: خیر و الا شر.
گاهی اوقات شر خاصی از کسی می رسد حتی نمی خواهد مذکور را تصور کند.
در مقابل این عملی است که انفعالات روحی را از توجه به مذکور در بر دارد. این انفعالات روحی حیات از معنای حقیقی ذکر می کند که مرتبه سوم ذکر یاد قلبی است.
یادقلبی زمانی که تاثیری در وجود مذکور بگذارد و اگر تاثر نباشد تنها یاد ذهنی و ذکری است.
یکی هم یادعملی است.